Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Jeżeli wybrałeś się gdzieś poza Sudety i nie wstydzisz się tego, daj znać!
buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 05-10-2024 20:05

Wyjazd zapowiada się niecodziennie - są dobre prognozy pogody! Ponoć ma byc ciepło i słonecznie! Nosz kurde, tego jeszcze nie grali! Od kilkunastu lat! Czym zasłużyliśmy na takie szczęście? No chyba, że to ściema i jak nam przywali znienacka to dopiero się nie pozbieramy...

Ekipa zbiera się stopniowo. W Poznaniu do pociągu wsiada Chris. W Olsztynie spotykamy Szymona i Iwonę. I spektakularnie zamkniety dworzec ;)

Obrazek

Do Giżycka jedziemy autobusem komunikacji zastępczej. I on ma kibel! Sączymy więc sobie pigwówkę. Ba! Żebym to ja wiedziała o tym kiblu! Siedziałam w pociągu, łakomie patrząc jak Chris chłepce kolejne browarki. A ja nawet z wodą ostrożnie, po kropelce i tylko do popicia kanapki, żeby się nie zadusić...

W Giżycku dworzec PKP nie istnieje. Wszystko zawładnięte remontem. Szukamy speluny z mapy Chrisa. Wbijamy na prywatny teren, gdzie trzech kolesi pije sobie piwko. No tak, była tu knajpa - 10 lat temu. Teraz jest po prostu ogródek jakiegos pana Mietka.

Idziemy w stronę dzikiej plaży, przez plac budowy, przez żwirowiska i piaszczyste drogi.

Obrazek

Kurz chrzęści w zębach. Bzy kwitną, spowijając całą okolicę swoim fioletowym aromatem - co potęguje radość z rozpoczynającej się własnie dziś, właśnie teraz, wędrówki :)

Obrazek

Po drodze mijamy wagony mieszkalne, bardzo podobne do tych, w których osiedlilismy się kiedyś w Łebie ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... czasy.html ) Część stoi opuszczona. Czy to remont okołokolejowy, który zrył doszczętnie całą okolicę, im zaszkodził? Czy może wcześniej był to ośrodek z wagonami pod wynajem?

Obrazek

Obrazek

Urok miejsca potęguje bliskość zieleni, która pod koniec maja jest szczególnie bujna i aromatyczna!

Obrazek

Obrazek

Do jednego wagonu udało się nawet bezproblemowo wejść - acz widać, że czasem pomieszkują tu jakieś żuliki.

Obrazek

Obrazek

Zachowały się różne ciekawe detale z dawnych lat.

Obrazek

Obrazek

Ciekawi mnie np. do trzymania czego służyły takowe skrzynie, znajdujące się pod wagonem?

Obrazek

Rozważamy co przyjmuje ciekawsze faktury - czy butwiejące drewno czy może rdzewiejący metal, obłażący ze starej farby? No napewno najlepiej jak się owe dwie składowe dopełniają! :)

Obrazek

Zarosły tor donikąd...

Obrazek

Inne wagony widać, że są przerobione na dacze.

Obrazek

Obrazek

A to zwykły baraczek działkowy, ale też całkiem przyjemny!

Obrazek

Mini zwiedzanie zaliczone, zaopatrzenie w sklepie zrobione, słońce zaczyna przybierać z lekka wieczorne barwy - czas szukać dogodnego miejsca na biwak. Droga prowadząca przez taką magiczną bramę musi prowadzić w ciekawe miejsca!

Obrazek

Rozkładamy się w zatoczce nad jeziorem, gdzie klimatu dodają przewalone drzewa.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Browarek zapodany na nadjeziornym drzewie nieporównywalnie lepiej smakuje niż w knajpie czy na ławce w parku.

Obrazek

I jest oczywiście pierwsza kąpiel wyjazdu! Kąpiel jest specyficzna bo woda... sięga do kolan! Nawet jak się dosyć daleko odejdzie od brzegu. Tu się raczej nie popływa. A! W temacie kapieli - rano odkrywamy, że z wieczora wybitnie coś nad nami czuwało. Dno jest tak pełne tłuczonego szkła, że nie wiem jak to możliwe, że nikt z nas się nim nie pociął! A to byłaby masakra rozwalić sobie stopę w pierwszy dzień wyjazdu i w ogóle na samym początku lata. Do teraz zimno mi się robi na samo wspomnienie. Rano oczywiście kąpiemy się już w butach.

Wieczorem siedzimy przy ognisku. Nie ma nic lepszego niż blask ognia odbijający się w wodzie.

Obrazek

Obrazek

Gawędzimy na tematy różniste - o magii internetów, umożliwiającej poznawanie ludzi, których normalnie nigdy by się nie spotkało. Obgadujemy też znajomych czy wspominamy ciekawe wydarzenia z przeszłości np. spektakularne bójki na imprezach czy zlotach ;)

Dzisiejsza ekipa w komplecie. Bo tak w ogóle to jeszcze 4 osoby dojadą. Już niebawem! :)

Obrazek

Ptaki się drą. Żaby też. Tafla jeziora jest idealnie równa i cudnie odbija się w niej księżyc.

Poranek mija równie sielsko jak wieczór. Łódeczki, ptaszęta i szum tataraku.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ablucje jeziorne, dosuszanie namiotów z rosy i w drogę.

Obrazek

Mijamy opuszczoną wieżę ciśnień, więc nie wypada jej nie zwiedzić. Mają tu okaz dość specyficzny, o nietypowym kształcie.

Obrazek

Ostatecznie to ekipa ją zwiedza, a ja zostaję przypilnować plecaków. Jak dla mnie wejście okazuje się zbyt problematyczne, a głupio se roztrzasnąć ryj w drugi dzień wyjazdu...

Urokliwe zdjęcia wnętrz pochodzą więc z aparatu Chrisa i Szymona.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Musimy przejść dziś prawie przez całe miasto. Czas umilamy sobie więc np. spożywaniem lodów i gofrów.

Obrazek

Obrazek

oraz oglądaniem starych dekli kanalizacyjnych.

Obrazek

Spotykamy takowe sympatyczne kwietniki:

Obrazek

Fajny kiosk. Niestety już nic w nim się nie kupi, bo jest zamknięty. Ale jakby ktoś chciał to może go sobie kupić w całości.

Obrazek

Zawijamy pod wieżę widokową, która stoi w takim jakby parku.

Obrazek

Widoki nie są jakieś porażające - no ale widać jezioro. Zawsze coś.

Obrazek

Obrazek

Pod pobliską wiatą trwa impreza firmowa babeczek z miejscowego Kauflandu.

Obrazek

Jakoś tak wychodzi, że zapraszają nas na biesiadę :) Jemy kiełbaski i ciasteczka. Jest też nalewka pistacjowa z Podlasia w wielkim słoju. W rozmowach przewijają się tematy rózniste, ale głównie o wycieczkach, pracy i wychowaniu seksualnym młodzieży ;) Ot taka wesoła i sympatyczna ekipa nam się trafiła na opłotkach Giżycka!

Obrazek

Miasto opuszczamy już zdecydowanie po południu. Podążąmy ścieżką, gdzie o łaskawości! "dopuszczono ruch pieszy"! Może obecnie, aby być modnym, należy się przemieszczać tylko na hulajnodze?

Obrazek



cdn
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "

na wiecznych wagarach od zycia...

buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Re: Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 10-10-2024 10:04

Suniemy w stronę Kamionek. Zatrzymuje się jedno z trzech aut, które nas dzisiaj minęły. I to samo z siebie. Nawet mu nie machaliśmy. Koleś proponuje podwózkę. Okazuje się, że to miejscowy ksiądz z parafii w Kamionkach i Dobie. Jakoś udaje się nam upchać - umieścić 4 osoby z wielkimi plecakami w aucie nie będącym ciężarówką jest zawsze wyzwaniem logistycznym. Na kolanach oprócz swoich bambetli trzymamy księgi liturgiczne. Trochę trzepało na wybojach więc zdjęcia takie niewyraźne...

Obrazek

Obrazek

Szymon bardzo się wykazuje w rozmowach tematycznych z kierowcą, ponieważ ma kuzyna księdza, który jak widać wtajemniczył go w różne wydarzenia i obchody związane z tą profesją. Ów kuzyn np. niedługo ma "prymicję" - pierwszą mszę odprawioną osobiście i z tej racji jest impreza rodzinna. Nasz ksiądz natomiast opowiada o lokalnych klimatach. W Kamionkach jest ponoć zameldowane 500 osób. Mieszka na stałe 100, a na dzisiejszej mszy było 10 osób.

W Kamionkach ledwo wysiedliśmy a już wpadamy na lokalnych dżentelmenów. Panowie poczuli się bardzo spragnieni i właśnie idą po babkę, żeby otworzyła poidełko. A właśnie się zastanawiliśmy po drodze czy tu mają sklep i czy aby w niedzielę będzie otwarty.

Ekipa zmierza do punktu przeznaczenia:

Obrazek

Ekipa dotarła i założyła pierwszy obóz:

Obrazek

Przyjemny balkonik. Ciekawe czy kiedyś stały na nim jakieś stoliki lub ławki?

Obrazek

Wnętrza świeżo otwartego dziś przybytku wyglądają całkiem przytulnie.

Obrazek

W okolicy są w modzie takowe specjały.

Obrazek

Naprzeciw sklepu są zarośla z ławeczką. Tu zakładamy drugi obóz ;) Siadamy tam na chwilę z naszymi nowymi znajomymi. Jeden to Wiesiek. Z nim się najlepiej gada. Sympatyczny, ogarniety gość. Wiesiek bywa drwalem w pobliskich lasach. Drugi z panów niedawno pochował ojca. Ojciec ów też był zdeklarowanym bywalcem tego podsklepia i pryzma puszek widoczna na zdjęciu to jego zasługa. Ot taki swoisty pomnik. Syn jest dumny ze swojego taty i chyba bardzo chce mu dorównać. Jest z nami też trzeci koleś, najmłodszy. Dziwny taki. Jakieś takie rozlatane oczka, głupie hasła rzucane zupełnie nie na temat. Widać jednak, że czuje respekt przed Wieśkiem, więc ogólnie biesiada jest sympatyczna.

Obrazek

Obok za płotem jest podwórko sąsiada. Wychodzi na to, że podsklepowe żuliki podpadły mu już wcześniej, bo ni stąd ni zowąd postanawia nas poszczuć psami. Hoduje 3 bydlaki ras sporych, a płot ma ażurowy, psy więc wystawiają łby w naszą stronę. Chyba wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią dobitnie, że czas nam w drogę...

A droga jest bardzo miła! Słoneczna, wygrzana i prawie całkiem pusta. Wokół trawy i tonące w zielonościach dachy zostających za plecami domostw.

Obrazek

Fajną strukturę ma tu szosa. Pytanie - czy to bardzo porowaty asfalt czy może zminiaturyzowane do granic możliwości kocie łby? ;)

Obrazek

W końcu schodzimy na drogi już o całkiem właściwej nawierzchni.

Obrazek

Mijamy malutką miejscowość z popegieerowską zabudową.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Potem zagłębiamy się w lasy. Zarośla są gęste, skłębione i uroczo przesiane z lekka już wieczornymi promieniami.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czasem w chaszczu pojawia się jakaś rozpadlina, o podejrzanie równych brzegach.

Obrazek

Tak znajdujemy świetnie zamaskowane bunkry!

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Chrisa)

W sumie nie wiem czy to są bunkry czy może raczej jakieś schrony przeciwlotnicze albo inne magazyny?

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Chrisa)

Zejście do niektórych betonowych umocnień ktoś wyposażył w sznurek. Cieniutki, ale trzeba przyznać, że jest pomocny przy tych stromiznach.

Obrazek

Wnętrza o różnych żebrowaniach sufitów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Potem nasze ścieżki prowadzą przez Dziewiszewo.

Obrazek

Mijamy ciekawe budynki z ogromnych, kolorowych kamulców.

Obrazek

Obrazek

Jeziorko, w którym wyjątkowo nikt nie zapodał przekąpki.

Obrazek

Malownicze aleje.

Obrazek

Obrazek

Na obrzeżach wsi Doba odwiedzamy ruiny mauzoleum. Jest legenda, że została tu pochowana para. Dzień przed ślubem okazało się, że ona go zdradza. Niedoszły mąż w akcie zemsty rozjechał ją traktorem. Tak przynajmniej opowiadał ktoś z miejscowych. Acz w tamte czasy to chyba jeszcze traktorów nie było?? Więc może jednak wozem? Potem pan młody popełnił samobójstwo. No i oni we dwoje sobie tam leżą. I straszą. Pojawiają się w lipowej alei w strojach ślubnych. Jakoś bez problemu jestem w stanie sobie wyobrazić zjawy w tym miejscu!

Obrazek

Obrazek

Dziś jednak nie ma fazy na duchy. Tajemnicze byty postanawiają przybrać postać roju komarów i nas pożreć żywcem ;)

Druga legenda głosi, że do budowy kaplicy użyto cegieł z rozmontowanego zamku krzyżackiego znajdującego się nieopodal. Być może więc cegły są starsze niż się wydaje.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Lekko uchylone drzwi zapraszają do środka. Wręcz ponaglają delikatnym skrzypieniem.

Obrazek

Na niższe kondygnacje nie schodzimy, choć by się dało. Dopiero na zdjęciu zauważyłam, że wygląda to nieco jak przymrużone oczy...

Obrazek

Potem mijamy zabudowę miejscowości. Głównie zapadły mi w pamięć budynki ogromnego folwarku. Czego tu nie ma - silosy, krowy, maszyny rolnicze.

Obrazek

Obrazek

Dużo tu przedwojennych, kamiennych budynków gospodarczych.

Obrazek

Obrazek

Aż by się prosiły jakieś ruiny pałacu do kompletu. Zapewne był, ale już nic z niego nie zostało.

Nowsza zabudowa, zapewne z okresu PGRów.

Obrazek

Jest tu też kościół. Wygląda na stary, ale to złudzenie, bo zbudowali go prawie od zera w latach 80 tych.

Obrazek

Obrazek

W końcu widać jezioro! Znaczy koniec wędrówki na dziś.

Obrazek

W rejonie tych wiat rozkładamy się na nocleg.

Obrazek

Dziś do ekipy dołącza Pudel. Przywiozła go tu złapana na stopa sympatyczna, acz nie całkiem trzeźwa kompania. Ponoć nawet mieli wpaść do nas na wieczorną imprezę, rozochoceni faktem, że mamy takie wielkie plecaki, więc zapewne w ich wnętrzach jest dużo alkoholu ;)

Z Szymonem idziemy po wodę. Sklepu tu nie ma, ale udaje się pozyskać wodę od miejscowych. Zdjęcie z aparatu Pudla.

Obrazek

Gdzieś w oddali chodzą burze, ale nam nie dolewa. Mamy tylko tęczę! :)

Obrazek

Ja na wszelki wypadek rozbiłam namiot pod przewróconą wiatą. Spało się cudownie - zacisznie, wygodnie, w zapachu siana. Bo akurat ściętą trawę ktoś w dużej ilości walnął pod tą wiatkę :)

Obrazek

Obrazek

Oprócz nas biwakują tu również Niemcy w kamperze. Szymon wdaje się z nimi w krótką pogawędkę. Ponoć są pozytywnie zaskoczeni Polską, bardzo im się tutaj podoba. Szymon opowiada im o pobliskim mauzoleum, jednak oni szybko przerywają, że "wojna nas w ogóle nie interesuje, nie mamy z nią nic wspólnego". Żeby to o bunkry chodziło? Ale co ma stary cmentarz z wojną?

Przewija się też miejscowa młodzież - to ci, którzy nam opowiadali legendę o mieszkańcach mauzoleum. Bardzo sympatyczna ekipa :)

Przy pobliskiej wyspie zacumowali żeglarze. Oni są najbardziej uciążliwi, bo puszczają muzykę i strasznie drą japy. Na szczęście są nieco od nas oddaleni, więc idzie jakoś wytrzymać.

Nie sądziłam, że moja sprytna wiata będzie mnie chronić nie przed burzą czy wiatrem, ale przed... światłem! Tak jest fajnie ustawiona, że zasłania namiocik od napier*** latarni! To jakaś wybitna choroba naszych czasów - paniczny lęk przed ciemnością. Obsesyjna mania stawiania wszędzie latarni o intensywności szperaczy okrętowych i to nie tylko w miastach, ale w miejscach takich jak tu - na obrzeżach wsi, nad jeziorem. Wszyscy ciągle mają ból odwłoka o "śmieci", bo ktoś puszkę rzucił w krzaki, ale zaśmiecanie każdego skrawka przestrzeni hałasem i światłem - to już ok. Ba! Wręcz pożądane... Chcąc nie chcąc mamy więc ognisko pod reflektorem.

Obrazek

Chmury całą noc są malownicze, acz zła pogoda ostatecznie idzie gdzie indziej i nie zaczepia nas nawet ogonem.

Obrazek

Zastanawiamy się też czy łamiemy regulamin terenu nadjeziornego - jeden z punktów wypisanych na tablicy brzmi dziwacznie: "zakaz czynów gorszących". Czy kąpiele na waleta do takich należą? ;)

Jedna z porannych kąpieli została uwieczniona przez Pudla.

Obrazek

Czy wspominałam już, że to jezioro Dobskie jest upiornie zimne? Chyba najzimniejsze z jezior na naszej trasie. No ale co zrobić - innego dziś nie mamy.

Leniwy poranek w zapachu dymu, siana i wodorostu.

Obrazek

Obrazek

Dobę opuszczamy pylistą drogą kierując się na Parcz.

Obrazek

Łagodne wzgórza i zieloność pól.

Obrazek

Mój plecak jakoś zawsze wygląda najmniej foremnie ;) (zdjęcie Pudla)

Obrazek




cdn
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "



na wiecznych wagarach od zycia...

buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Re: Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 11-10-2024 18:19

Do Parcza idziemy piaszczystymi drogami. To zupełnie inna jakość wędrówki niż walić asfaltem.

Obrazek

Obrazek

Na obrzeżach wsi podchodzimy do ceglanych budynków. Również takowe majaczą na horyzoncie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jeden z nich to dawna stacyjka, malowniczo wklinowana pomiędzy zarośnięte wysoką trawą torowisko i drogę, której pokrycie stanowi mieszanina piachu i kocich łbów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W dali widać wiadukt.

Obrazek

Obczajka jakby tu wejść do budynku (zdjęcie zrobione przez Pudla)

Obrazek

Okazuje się, że jedyną opcją jest "lisia jama" - piwniczny zsyp węgla.

Obrazek

Chociaż "zejść" to nie jest dokładne określenie - raczej zjechać z resztkami węgla w dosyć niekontrolowany sposób ;) Przez chwilę są obawy, że zwiedzimy tylko piwnicę, ale hurra! jest przejście i dalej!

Obrazek

Budynek opustoszał jakoś po 2016 roku - na ścianie wisi kalendarz. Wygląda na to, że jak przejeżdżalismy tu niedaleko z półtoramiesięcznym kabaczkiem - to jeszcze zasiedlali go ostatni lokatorzy.

Obrazek

Rolka paragonu znaleziona gdzieś na stole była z 2014.

Obrazek

Z wyposażenia zostały piece kaflowe w różnych stadiach zachowania, bardzo przestronny kibel, różaniec, kasa fiskalna i wizytówki serwisów samochodowych. Dachy jak widać już ciekną...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie Chrisa)

Przychodzi też czas zajrzeć na strych. Całkiem niezłe miejsce na nocleg by tu było!

Obrazek

Na poddaszu odnaleźliśmy też ślady po zamieszkałych tu niegdyś dzieciach - zabawki, książki ze szkolnej biblioteki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

oraz ślady po innych mieszkańcach, którzy też już opuscili ten lokal.

Obrazek

Urzekł mnie ten ręczny opis! :)

Obrazek

Obrazek

W piwnicy są przetwory, a mnie zaraz staje przed oczami Dubnica i nasza wędrówka wzdłuż granic z roku 2012 roku. ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... cz-ii.html ) Drewniany domek i babuszkowe słoiki, które ochoczo degustowaliśmy. Najlepsze wtedy były kompoty wiśniowe, bo ogórki były już nieco przekiszone. Tutaj jakoś wstrzymaliśmy się od konsumpcji. Może dlatego, że niedawno było śniadanie? I jak widać nie jedna Ziuta wpadła, aby ogóry kisić w plastikowych butlach!

Obrazek

Mój problem z tym miejscem pojawia się, gdy trzeba wyjść. Okienko piwniczne ma niewielki wlot, za którym jest od razu ocembrowanie. "Parapet" jest bardzo szeroki i co gorsza skośny. Podejmuje kilka prób i dociera do mnie, że nie wylezę... Nie ma szans wygiąć się w ten sposób i jednocześnie przesuwać do góry po śliskich cegłach. Na szczęście nie jestem sama. Chrisowi udaje się jakoś mnie podsadzić i wypchać do góry. Ufff! Z solidnie obdrachanymi łokciami, ale udaje się opuścić węglową jamę i ujrzeć słoneczny świat! :) Gdzieś w oddali widać już przygotowania do zimy ;)

Obrazek

Resztki starego wiaduktu.

Obrazek

Przystanek PKS udekorowany lokalną twórczością ludową.

Obrazek

Kolejnym etapem zwiedzania Parcza jest sklep, gdzie spędzamy całkiem porządną chwilę czasu.

Obrazek

Pudel chyba właśnie wskazuje miejsce przeznaczenia.

Obrazek

Pierwsze piwo pijemy przy bocznej drodze.

Obrazek

Obok umajonej kapliczki.

Obrazek

Drugie w zaułku biesiadnym (wcześniej go nie namierzyliśmy)

Obrazek

Obrazek

Urokliwe, zaciszne i praktycznie wyposażone miejsce :)

Obrazek

Fotka pt: "bohater drugiego planu" :P (z aparatu Pudla)

Obrazek


Potem walimy już na Wilczy Szaniec. Byłam już tutaj w 2015 roku, ale wtedy odwiedziliśmy tylko muzeum. ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... c-cz7.html ) Nie wiedziałam wtedy, że obejmuje ono jedynie niewielką część betonu zalegającego w okolicznych lasach. Dziś skupiamy się na dzikich fragmentach utopionych w chaszczu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ciekawe fragmenty okiennych okuć.

Obrazek

Obrazek

Sporo tutejszych bunkrów jest wysadzona i wygląda przez to jak skalne miasto. Zwłaszcza poprzerastana drzewami i pod grubym kożuchem mchu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tylko zawiera trochę więcej żelaznych prętów niż naturalna skała ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Podobieństwo do naturalnych skał czy jaskiń potęguje fakt występowania ładnych nacieków.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tańczące budynki są wśród nas!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Grunt to malunek dobrze dobrany do okoliczności :)

Obrazek

Tak chyba musiały wyglądać popularne w latach 90-tych objawienia na ścianach kamienic, kominach i szybach!

Obrazek

A tu jakiś olbrzym bawił się klockami Lego!

Obrazek

Na dach jednego z budynków prowadzą całkiem solidne klamry!

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie Chrisa)

A na górze można się poczuć jak na Grani Konczeto!

Obrazek

Obrazek

Mają tu prawdziwe kaniony!

Obrazek

Domeczek o spadzistym dachu.

Obrazek

A tak w ogóle to wleźliśmy tu na górę, żeby się napić piwa w miłych okolicznościach!

Obrazek

Obrazek

Ściemnia się mocno. W oddali mruczy burza. Ostatecznie nam nie dolewa - chmury i grzmoty tworzą tylko fajny, mroczny klimacik, zdecydowanie pasujący do tego miejsca.

Ale czas ruszać dalej. Jeden z mijanych parków rozrywki oferuje atrakcje dla całej rodziny. Można np. spędzić czas w ogrodach Hitlera. Strach się bać co to za gwóźdź programu!

Obrazek

Jakoś wyjątkowo rozwaliła nas owa opcja! Te "Ogrody Hitlera" stały się tematem przewodnim wyjazdu, który ciągle wraca i niezmiennie nas bawi. Tak jak trzy lata temu "urynoterapia" czy "bengaje" w zeszłym roku :)

Oprócz ogrodów są też lotniska, nawiązujące stylem do dawnych lat.

Obrazek

A to co? Przystanek PKS dla krasnali?

Obrazek

A wiata dla odmiany dla gigantów! I trzeba przyznać, że dosyć ciekawej architektury.

Obrazek

Obrazek

Mijamy też bagienka.

Obrazek

Obrazek

Granica pomiędzy utwardzeniem drogi a wywaleniem do lasu gruzu bywa czasem dość wąska...

Obrazek

Chris już dzisiaj wraca i czyni to z przygodami. Pierwszy autobus postanawia nie przyjechać. Na kolejne przesiadki udaje mu się zdążyć tylko dzięki pewnemu pasażerowi bez biletu, do którego wzywano policję, więc zrobiły się opóźnienia.

Wieczorem docieramy do miejscowości Czerniki. Postanawiamy się osiedlić na przyjeziornej plaży. Co można powiedzieć o tym terenie? No napewno, że nie jest to dzika plaża. Co więcej? Miejsce zdecydowanie zapada w pamięć i odróżnia się od innych, póki co spotykanych.

Obrazek

Wygląda trochę tak, jakby wszystkie wiaty, stoliki i ławeczki przeznaczone dla całego województwa z nieznanych przyczyn zwałowali akurat tu, na kupę. Na niewielkiej przestrzeni wiat jest kilkadziesiąt, nie wspominając o huśtawkach z grubego, kutego metalu, dziwnych drewnianych hamaczkach, pseudozadaszonych alejkach wykładanych tartanem albo parkietem, miejscach ogniskowych tak wymurowanych głazami, że można by tam piec niedźwiedzie w całości. Wszystko tak ocieka kasą i przepychem, że aż dziw, że nie spływają rwące strumienie. Pobliskie tabliczki potwierdzają te odczucia - na zorganizowanie tego miejsca wydano 2 miliony...

Na wszelki wypadek czytamy regulaminy. Wychodzi na to, że pobyt tu jest bezpłatny i nie złamiemy żadnych punktów nocując czy paląc ognisko w wyznaczonej misce. Ba! Nie było nawet nic o "czynach gorszących" jak w Dobie ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Z jednej strony fajnie, że powstają wiaty czy grille. Wielokrotnie korzystamy z takich miejsc, chroniąc się przed deszczem czy paląc ogniska bez ryzyka, że zaraz się ktoś dowali. Z drugiej jednak mam tutaj takie dojmujące uczucie marnotrawienia kasy, budulca, ludzkiej pracy. Bo przecież w tym jednym miejscu wystarczyłoby pięć wiat, a inne można by postawić gdzie indziej. Może nad innym jeziorkiem nie ma żadnej wiaty, a by się przydała w ulewie zbłąkanym wędrowcom. Ale może właśnie chodziło o pokazówkę? Może to jakieś współzawodnictwo między gminami? Że "nasza plaża jest najbardziej wypasiona"?

Jednocześnie widzę też zalety tego miejsca. Bardzo mi się tu podoba nasadzenie dużej ilości drzewek i egzotycznych, kwitnących krzaczków. Zwykle w Polsce "teren zagospodarowany" wiąże się z wyrżnięciem w pień całej zieleni. Tu, gdy będzie płynął czas - może być naprawdę pięknie, gdy to wszystko się rozrośnie! O ile oczywiscie ludzie nie dorwą się do pił i sekatorów.

Obrazek

Obrazek

Pozwolono też rosnąć dzikim kwiatom i póki co żaden oszołom z kosiarką ich nie upolował.

Obrazek

Dla urozmaicenia są też w trawie kwiaty metalowe.

Obrazek
(zdjęcie Piotrka)

Nawet pomyślano, aby nadbrzeżne, stare drzewa chronić przed bobrami!

Obrazek

Osiedlamy się w jednej z wiat.

Obrazek

Dziś miały do nas dotrzeć kolejne 3 osoby - Kasia, Krwawy i Piotrek. Kasia przysyła jednak smsa, że dziś się nie zjawi - zatrzymała ją jakaś gruba impreza w Giżycku. Krwawy i Piotrek mają być jakoś późnym wieczorem, jako że nie za wcześnie wyjechali. Ostatnią informację mam od nich koło północy, że siedzą w jakimś opuszczonym samolocie wśród pól. Potem idę spać. Chłopaki przybyły chyba o drugiej. Honory powitania czynił więc tylko Pudel, który stał się samozwańczym strażnikiem naszego obozu, bo spał w największej i najbardziej wyeksponowanej wiacie.

Poranek jest słoneczny, miły i sielski, tzn. póki jesteśmy we własnym towarzystwie. Kapiele, suszenie prania, śniadanko. Nowe opowieści dowiezione przez kolejnych naszych kompanów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Potem zjawia się jakiś czepialski koleś i zaczyna się przypierdzielać o wszystko. Że nasze namioty stoją w złym miejscu. Zaciszne i wygodne miejsce z wiatami wśród zieleni według niego nie służy do biwaków. Namioty trzeba stawiać na łysym polu, z zeschła trawą, z widokiem na parking i kibel. Źle również, że uzbieraliśmy patyki na ognisko, bo wolno palić jedynie drewnem, które oni dowiązą. Krwawy się dowiaduje, że w złym miejscu zaparkował auto, bo stoi pod znaczkiem "parking". A ten parking jest tylko dla kamperów, a dla osobówek jest gdzie indziej. Że co? Pogryzą się?? A jak osobówka Krwawego identyfikuje się jako kamper? Hę? Krwawy nieraz w niej spał! Czekamy tylko aż gość powie, że na ławce wolno siedzieć tylko z twarzą skierowaną ku północy, a nogę można zakładać tylko lewą na prawą.

Już myślałam, że to miejsce, mimo przesadnie bogatej zabudowy, jest przyjemne i sympatyczne. A tu jak zwykle... Że też tylko w chaszczu i miejscach opuszczonych może być normalnie...

Opuszczamy nadjeziorne wiatowisko i tuptamy w dal (zdjęcie zrobione przez Pudla). Widać tu chyba resztki tej samej linii kolejowej co wczoraj przy opuszczonej stacyjce.

Obrazek

Za jednym z płotów stoi coś na kształt mini muzeum starych pojazdów drogowo-torowych.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mają tu przystanek PKS solidnie zaopatrzony w luksfery.

Obrazek

Wyjątkowo urzekł mnie ten osobnik! :)

Obrazek

Betonowe płyty z historią. Wszystko na to wskazuje, że niegdyś leżały w innym miejscu i dzieci grały na nich w klasy. A potem ktoś je tu przełożył. I pomieszał... ;) Ciekawe z jakich lat i z jakiego miejsca pochodzą owe malunki?

Obrazek

Domeczek. I każda szybka inna!

Obrazek

Inny zaułek.

Obrazek

Na widok czarnych blach zawsze mi się cieszy ryjek!

Obrazek

W Czernikach odwiedzamy też kościół. Solidny taki. Wygląda jak zamek krzyżacki! Chciałoby się wyleźć na wieżę!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek



cdn
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "



na wiecznych wagarach od zycia...

buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Re: Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 14-10-2024 19:53

Między Karolewem a Woplawkami włazimy w kępę zagajnika pośrodku pól. W gęstwinie siedzą ruiny kaplicy grobowej. Miejsce o niesamowitym uroku i tajemniczości. Na pierwszy rzut oka kaplica wydaje się być ogromna i dobrze zachowana - acz to tylko przednia ściana. Pozostałe to już raczej tylko kupa cegieł. Nie spędzamy tu za wiele czasu, bo komary chcą nas zeżreć żywcem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wchodzimy na teren wsi Wopławki. Na Mazurach to się człowiek czuje swojsko - jakby z Dolnego Śląska nie wyjeżdżał! Ledwo co opuściliśmy leśne mauzoleum a tu bęc! ogromny, stary spichlerz przed nami!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jaka urocza wieżyczka w narożniku!

Obrazek

Może to data powstania budynków?

Obrazek

Jest to zdecydowanie miejscowość, gdzie nie opłaca się chować aparatu. Parę kroków od spichlerza siedzą w krzakach ruiny pałacu.

Obrazek

Obrazek

A zaraz obok samotny ceglany komin - wspomnienie jakiejś fabryczki sprzed lat.

Obrazek

Kosiarz przygrywa... no a jak! Najpopularniejsza melodia ostatnich czasów, wygrywana jak Polska długa i szeroka, od kwietnia do listopada. Chyba niesamowicie uzależniająca - jak ktoś raz zacznie, to już przestać nie może. Może kiedyś zaczną robić ośrodki odwykowe? A może wystarczyłoby zajęcie czymś rąk np. szydełkowaniem? Można by początkowo połączyć z puszczaniem osobnikowi wizgu silnika na słuchawkach, coby sie czuł bardziej spełniony.

W Wopławkach nie brakuje też powiewu dawnych PGRów - bloki, płytowe place, składy opału.

Obrazek

Obrazek

Niby zwykły dom, ale te boczki to jak w jakiejś twierdzy!

Obrazek

Pompa też chyba zabytkowa.

Obrazek

Po dojściu do głównej drogi mamy możliwość jazdy PKSem (o dziwo tu takowy jeździ), ale wcześniej podbierają nas dwa stopy. Pierwszy wiezie nas do Starej Różanki. Jedziemy z dziadkiem, w którego aucie prawie urywa łeb od wiatru. A niby się mówi, że starsi ludzie się boją przeciągów. Jak widać nie wszyscy...

W Różance stoi wiatrak, gdzie kiedyś znajdowała się knajpa jugosławiańska, ale splajtowała. Teraz wiatrak jest opuszczony.

Obrazek

Nie mamy czasu tam podejść bo zjawia się kolejny stop, który wiezie nas do Barcian. Jedziemy z chłopakiem, który jeździ sobie autem... dla ochłody! Mieszka kilkaset metrów od rosyjskiej granicy i oględnie mówiąc nie jest szczególnie zachwycony z takiego położenia swojego gospodarstwa. Twierdzi, że zazdrości nam - mieszkańcom Polski zachodniej.

W Barcianach postanawiamy iść na obiad. Jak to kiedyś ktoś podsumował nasze wyjazdy: "jedzą, piją, pływają i lezą, gdzie ich nie trzeba". Coś w tym jest ;) A teraz wypadła akurat pora jedzenia! Pada na bar "Feniks". Wnętrza są chłodne i przestronne. Widać, że to lokal z innych czasów. Dziś jesteśmy chyba jedynymi gośćmi, a wystrój wskazuje, ze głównie odbywają się tutaj imprezy okolicznościowe typu komunia.

Obrazek

Obrazek

Dzisiejsze danie dnia to zupa szczawiowa, żeberka i kompot. Mniam! Jak się nosi w plecaku od kilku dni tylko stary chleb i żółty ser - to taki zestaw wydaje się rajskim pokarmem!

Z okolic podsufitowych przygląda się nam czterooki wentylator (zdjęcie Piotrka)

Obrazek

Przed barem mogę po raz pierwszy w pełnej krasie obejrzeć dwukołowe rumaki przybyłych wczoraj kompanów. Przyglądam się im dokładnie - może mi się kiedyś przydadzą jakieś patenty pt. jak przypiąć tyle bambetli do roweru, nie pogubić ich i jeszcze być w stanie jechać bez ciągłych wywrotek.

Obrazek

Obrazek

Część ekipy idzie do zamku. Ja nie idę. Już tam byłam 9 lat temu. I nie dało się wejść do środka. Teraz ponoć też się nie da. Więc po co się wkurwiać drugi raz?

Na obrzeżach Barcianów jest dziwny dom. Taka jakby niedokończona budowa, ale zdecydowanie ogród nie jest opuszczony - wokół murów znajdują się zadbane grządki. Teren jak widać jest strzeżony - taka armata wycelowa w ewentualnego złodzieja truskawek to nie są żarty! ;)

Obrazek

Nie tylko broń palna pilnuje rabatek. Jest również coś na kształt stracha na wróble, ale w wersji nieporównywalnie bardziej upiornej. Jest środek dnia, idziemy w sporej ekipie, świeci słoneczko, a ja nie mam nic na sumieniu i wcale nie myślę wchodzić w szkodę. Ale czuje się jakoś nieswojo patrząc na tą zjawę... Zdjęcie chyba nie odda całosci atmosfery - to coś ruszało się targane wiatrem, szata powiewała, a głowa jakby się kręciła na boki. Jednocześnie wydawało toto nieprzyjemny dźwięk - jakby naprawdę wycie dusz potępieńczych gdzies z oddali. Myślę więc, że straszydło jest skuteczne - przynajmniej na buby ;)

Obrazek

Obrazek

Suniemy na północ. Wokół sielskie krajobrazy prowincjonalnych dróg, zasiewów, małych przysiółków i starych domów utopionych w zieleni.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Idziemy do Mołtajnów. Czemu tam? Ano bo tam jest jezioro. No i blisko granicy. Słupków chyba nie pomacamy, ale na naszych wyjazdach wypada się gdzieś pokręcić blisko i choć raz wpaść na pograniczników.

Wesoła ekipa przemierza nieśpiesznie kolejne kilometry bocznych dróg.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Gdzieś tam mijamy samotny, opuszczony domek wśród niesamowicie falujących na wietrze zbóż. Niestety pusty już zupełnie.

Obrazek

Obrazek

Część trasy mam okazję przebyć na rowerze Piotrka. Fajnie tak - trochę plecy odpoczną, no bo Piotrek poniesie mój plecak. Dla odmiany za to drętwieją mi ręce, bo ciężko utrzymać kierownicę jadąc z dużym obciążeniem. Jestem bardzo z siebie dumna, bo udało mi się nie wywalić ani razu. (zdjęcia zrobione przez Piotrka)

Obrazek

Obrazek

W Mołtajnach jest sklep, a nawet dwa, ale w żadnym nie ma zimnego piwa, więc większość ekipy jest niepocieszona.

Obrazek

Obrazek

Z atrakcji jest za to przystanek patriotyczny. Czego tu nie ma! Grunwaldy, wrześnie, stada bocianów, orły, dumy pisane wierszem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Niektóre boćki chyba nie są zachwycone z roli jaka im przypadła. Aż im oczy wierzch wylazły ;) Ale cóż - taki los ptactwa na wiejskich PKSach...

Obrazek

Na przystanku widnieje napis: "Tu też jest Polska". Dziwny taki trochę... Czemu "TEŻ"?? Jeszcze flaga o deseniu z lekka przypominającym znak zakazu wjazdu. Celowa alegoria?

Obrazek

Może ten napis jest odpowiedzią na postawioną niedaleko mapę?

Obrazek

Osiedlamy się nad jeziorem. Zabudowy rekreacyjnej tu sporo - są tu dwie wiaty, wieża, ale nieporównywalnie skromniej jak wczoraj. No tu jest tak normalnie.

Obrazek

Jezioro Arklickie z wieczora wydaje mi się brudne, pełne grubego glona, więc tracę ochotę na kąpiel.

Obrazek

Jak widać jednak ryby muszą być. A przynajmniej niektórzy mają na to nadzieję.

Obrazek

Obrazek

Z ciekawostek można wymienić żywe szałasy. Nie wiem czy to ma jakieś funkcje praktyczne czy tylko dla ozdoby? Może jak zieleń się rozrośnie będzie to coś na kształt altan dających cień?

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie Piotrka)

Dziś przyjeżdża nas odwiedzić Ziuta i Grześ. Dotarła też spóźniona Kaśka, jak zwykle z baniakiem swojskiego bimbru.

Większa część ekipy rozkłada się na nocleg w wieży.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Piotrek pod wieżą wisi w hamaku.

Obrazek

Ziuty w aucie, pilnie strzeżonym przez zębiste szczerzuje. A! Już mi kiedyś zwracano uwagę, że to słowo się pisze przez "ż". Nic podobnego! Bo "szczeżuja" - to małż. A "szczerzuja" - to coś, co się szczerzy. To zupełnie inne słowo! :)

Obrazek

Obrazek

A ja mój namiocik lokuje się w chaszczu, który jest już chyba czyimś ogrodem.

Obrazek

Nie jest to przypadkowe. Na samym terenie nadjeziornym ziemia nie nadaje się do ustawienia namiotu - jest cała z grubych brył, jakby pługiem ją przejechali. Jest też problem z kiblem - trzeba chodzić w trzciny. Już wiem czemu jezioro jest brudne ;)

Ale nie ma co narzekać na drobne szczegóły. Jest super! Nie palimy dziś ogniska - zamiast tego korzystamy z wiatowego kominka. Ogień to ogień :)

Wiata służy nam dla różnistych celów np. jako warsztat naprawczy. Rower Krwawego dzielnie kontynuuje tradycje wózeczka i uatrakcyjnia nam wyjazd częstymi awariami.

Obrazek

Wiata jest również pijalnią przepysznych trunków! Czego tu nie ma! Nalewki są zarówno z owoców popularnych typu cytryna czy pigwa, ale również takowe brzmiące dla mnie niezwykle egzotycznie typu "ślidośliwa" czy "coś tam chyćka".

Obrazek

A najważniejsze, że jesteśmy wszyscy razem! 9 sztuk wesołych, roześmianych gęb! :)

Obrazek

Oprócz wspomnianego festiwalu nalewek mamy na zakąskę paletę śmierdzących serów, ogromną dawkę opowieści dziwnej treści (np. o rytualnym spożywaniu serc Tadżyków ;) ) a i płyną wartkim strumieniem wspomnienia z wypraw wszelakich, jako że z zebranej tu ekipy chyba nikt się nie para nadmiernym siedzeniem na tyłku.

Rano zapodajemy kąpiele w jeziorze. Jest cudowne i teraz wydaje mi się czyste! Nie wiem skąd tak ogromna zmiana oceny!

Obrazek

W wiacie siedzimy chyba do 12:30, kontynuując wczorajszą integrację. Mamy jeszcze jedną niespodziankę! Ziuta robi dla wszystkich pyszną jajecznicę! :)

Obrazek

Obrazek

Kaśka jak zwykle pozyskała całą siatę kwiatów do swojego ogródka!

Obrazek

Potem Ziuty odjeżdżają a ekipa plecakowa rusza w trasę. Mijamy różnistą zabudowę wsi. Miłośnicy popegieerowskich bloków napewno nie będa tu zawiedzeni!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nie omieszkamy zajrzeć pod sklep i rozsiąść się tam wygodnie. (zdjęcie zrobione przez Pudla)

Obrazek

Wyhacza nas tu straż graniczną. Tradycja! Wyjazd bez ich towarzystwa się nie liczy :P Zdjęcie robię z ukrycia, bo miejscowi na widok Pudla fotografującego pograniczników wpadaja w panikę, że "służby tego nie lubią". Wole więc nie ryzykować - jak tu mają takie klimaty to może lepiej przyzoomować z krzaczorów.

Obrazek

Kiedyś koło sklepu był bar. Wygląda zachęcająco i bardzo tu pasuje! Niestety od dawna już nieczynny...

Obrazek

Obrazek

Pod sklepem poznajemy Rafała, który pół życia spędził w Holandii, ale wrócił do swoich. Twierdzi, że i tu można pracować jak się tylko chce. Dziś np. o 16 idzie do roboty. Szesnasta już za pasem, a nasz kolega ledwo trzyma się na nogach od bocznych wiatrów. Gdy po chwili przynosi pod sklep kosiarkę - już się trochę boimy, żeby nie próbował jej włączyć, bo teksańska masakra piłą mechaniczną to by było małe piwo...

Obrazek

Jednak i tak pod sklepem doszło do jednej katastrofy!

Obrazek

Potem zaglądamy pod kościół obronny. Coby nie było, że tylko sklepy zwiedzamy ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Z plaży też go było widać! Typowy taki styl północny. W pobliskim obwodzie kaliningradzkim też zwiedzaliśmy podobne: ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... odzie.html ) Na Dolnym Śląsku (niby tez poniemieckie ziemie), a takowych się często nie spotyka. Może brak tego krzyżackiego powiewu w powietrzu? ;)

Obrazek

I urzekły mnie stojące nieopodal jelonki!

Obrazek

Odbicie świata w starej płycie.

Obrazek

Jedynie kotowatemu nie utarli nosa.

Obrazek

Obrazek

Jeden kadr i na nim naraz pomniki trzech epok.

Obrazek

W pagórek obok bloków jest wkomponowana piwniczka. Ponoć to pozostałość krzyżackiego zamku. Drzwi iście zamkowe! Obok powiewają suszące się gacie. Krzyżacy chyba nie byliby zachwyceni jakby się załapali na podróż w czasie ;) (zdjęcie zrobione przez Pudla)

Obrazek

Jeszcze rzut oka na drugi, bardziej bagnisty brzeg jeziora - i wychodzimy z Mołtajnów.

Obrazek

Gospodarstwo w Arklitach.

Obrazek

Obrazek

Czar płytowych dróg.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Doganiają nas rowerzyści. Pierwsze zdjęcie jest zrobione przez Pudla.

Obrazek

Obrazek

Czasem znudzi się betonowa płyta czy koci łeb, więc i polami se wędrujemy.

Obrazek

Obrazek

MUuuuuuuu!

Obrazek

W Kotkach na przystanku robimy sobie popas.

Obrazek

Obrazek

Ekipa wędrowna w komplecie.

Obrazek

Frączkowo i jego kolorowe przystanki. Jak niewiele trzeba, żeby odrobinę rozweselić otaczający świat! :)

Obrazek

Obrazek

Wspomnienie dawnych czasów zatopione w asfalcie. Jak ten komar w bursztynie...

Obrazek

Asymetryczny współużytkownik drogi.

Obrazek

Tu skręcamy. W tym momencie to jest jeszcze dla nas tylko zwykła tabliczka - taka jakich setki. Bo jeszcze nie wiemy ile emocji, przygód, atrakcji i pozytywnej energii jest zawarte w słowie "Skandawa" :)

Obrazek



cdn
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "



na wiecznych wagarach od zycia...

buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Re: Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 17-10-2024 21:14

Droga wśród pól dłuży się niemiłosiernie. W końcu Kaśka łapie stopa. Ładujemy się we dwie do auta. Ufff... Dziś jakoś wybitnie nie chciało mi się już iść, a plecak dosłownie wbijał w asfalt. Nasz kierowca jedzie do Momajnów, więc wysadza nas pod kościołem w Skandawie. Początkowo plan był jechać/iść gdzieś dalej, no ale tak wypadło. Tu więc będziemy czekać na resztę, a jak się pozbieramy do kupy to podejmiemy decyzję co dalej robimy. Zwiedzanie koscioła idzie szybko, jedno co mi się wyraźnie rzuca w oczy - to bardzo przyjemny ogród wokół kościoła, pełen pięknych iglaków.

Obrazek

Aż by się chciało gdzieś pod którymś namiot postawić! Acz wiem, że Polska to nie Armenia i pod kościołami biwakować nie wypada. Zaraz by nas ktoś pogonił! Tu by z baranem i winem na piknik raczej nie przyjechali ;)

Szybko dociera Piotrek na swoim rowerze. Opowiada, że zwiedzał po drodze opuszczony baraczek pszczelarza z ciekawym, tematycznym wyposażeniem. O takie zdjęcie tam zrobił!

Obrazek

W trójkę ruszamy dalej, gdyż na mapie znaczona jest jakaś wiata na skraju wsi. Może to miejsce nada się na nocleg? Wiata na mój wzgląd nie nadaje się zupełnie dla naszych celów - zaraz przy szosie, między budynkami. Jak na patelni. Zaraz za płotem stoją dziwne silosy na nóżkach.

Obrazek

(zdjęcie Pudla)

Zostaję pod wiatą pilnować plecaków. Kaśka z Piotrkiem idą obczaić czy nie ma drugiej wiaty, przy bocznej drodze, w bardziej kameralnym miejscu. Nie ma ich dłuższą chwilę. Wyjmuję więc mój notesik, żeby opisać dzisiejszy dzień. Mamy godzinę 16:30. Zapisuję kilka zdań, ale mimo że pora jest już mocno popołudniowa, to nie bardzo jest co opisać. Jakoś dzisiaj praktycznie nic się nie wydarzyło. Szliśmy i szlismy. Tyle... I jakoś tak dziwnie jest, że jeśli taka myśl pojawi mi się w głowie podczas pisania relacji - to automatycznie aktywuje to jakąś lawinę zdarzeń, otwiera magiczne wrota przygody! Nie zawsze w sensie pozytywnym niestety. Dziś jednak mamy szczęście :) Nie wiem kompletnie jak to działa. Takie pstryk! i inny świat się załącza!

I nagle pojawia się Kaśka. Z wózkiem. A w wózku dziecko. Specyficzne. Takie "dożynkowe" :)

Obrazek

Kaśka się śmieje, że wczoraj spała z Pudlem w jednym namiocie i proszę! są rezultaty! I że jak Pudel się nie przyzna - to będzie trzeba złożyć podanie o alimenty. Chociaż już na pierwszy rzut oka widać podobieństwo :P

Obrazek

W międzyczasie dociera reszta naszej ekipy, zapoznaje się z nowymi rekwizytami i całą zaistniałą sytuacją.

Obrazek
(zdjęcie zrobione przez Pudla)

Kolektywnie zmierzamy do miejsca skąd pochodzi wózek. Kaśka z Piotrkiem nie znaleźli wiaty, ale natrafili na coś o niebo lepszego. Coś jakby dawny ośrodek wypoczynkowy? A nie - z tabliczek wynika, że szkoła.

Obrazek

Obrazek

Taka szkoła z dawnych lat. Otwarta. Łazimy korytarzami. Dziwne wrażenie. Bo taka ni opuszczona, ni czynna. Ki diabeł?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na ścianach dyplomy i obrazki.

Obrazek

Obrazek

Tu na Mazurach mieli chyba zupełnie inny gatunek kur niż u nas na południu. Jakies takie bardziej wypasione. Ta piłka, którą dzieciak trzyma w obu rękach, to chyba jajko?? Szczerze mówiąc - ja bym nie chciała mieć takiego ptaszora za plecami! ;)

Obrazek

Czy aby to nie jest ofiara tej zmutowanej kokoszki?? ;)

Obrazek

W sumie wszystko tu jest spójne - w Skandawie na furtkach wieszają takie ostrzeżenia. Kto by tu straszył psami! Psy to chyba chowają się w mysią dziurę na samo wspomnienie takiego drobiu! :P

Obrazek

Przed szkołą na schodkach siedziały miejscowe dzieciaki i chyba się bardzo zaniepokoiły, gdy jakaś nieznana ekipa (i to dosyć spora!) nagle spada z Księżyca i wbija do ich szkoły. Zaraz dali znać dorosłym, że tu jakiś tajemniczy desant się odbył!

Za niedługą chwilę zjawia się dziewczyna, która mówi nam, że szkoła nie działa od 20 lat, ale opuszczona nie jest - służy obecnie na różne lokalne imprezy, coś na kształt świetlicy wiejskiej. Pytamy o możliwość noclegu na boisku, ale ona nie może podjąć takiej decyzji. Musimy poczekać na panią sołtys, która niedługo przyjedzie.

Czekamy. Oglądamy szkołę i otaczający ją park jeszcze raz. Niejeden by chciał mieć w ogrodzie takie dorodne paprocie!

Obrazek

Obrazek

Mam niesamowity sentyment do placów zabaw z dawnych lat! ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... h-lat.html ) A tak mało się już ich zachowało! Już mam wizję rozbicia namiotu koło tych drabinek! Ale będzie klimatycznie!

Obrazek

Obrazek

Siedzimy nas schodkach, napawamy się panującą tu ciszą i urokiem majowego wieczoru.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest i moja ulubiona trylinka! Być może mając takie boisko to nawet grę w kosza bym polubiła? (za szkolnych czasów to był jeden z bardziej znienawidzonych przeze mnie sportów...)

Obrazek

Piotrek jedzie rowerem obejrzeć pobliski staw - i tam znajduje w trawie telefon.

Obrazek

Próbujemy rozkminić czyj on może być i w tym celu zadzwonić do kogoś zapisanego w pamięci telefonu. Jednak problem zaczyna się na etapie odblokowania klawiatury - nijak nie może się nam to udać.

W końcu pojawia się pani sołtys, która okazuje się przesympatyczną babeczką. Nie ma problemu żebyśmy tu nocowali, obojetnie czy chcemy na boisku czy w samej szkole. Włącza nam wodę, prąd na sali gimnastycznej i co najważniejsze - kibelki. Nawet cebrzyk na kąpiele dostajemy! :) Atmosfera obiektu przypomina PTSMy sprzed 20 lat. Moje ukochane PTSMy, gdzie spało się w szkolnych klasach albo na sali gimnastycznej, na skórzanych materacach albo łóżkach polowych. Gdzie nad głową wisiała tablica albo drewniane drabinki gimnastyczne, a bujna zieleń zaglądała do okien.

Obrazek

Obrazek

Teraz już chyba takich PTSMów nie ma. Zostały jakieś hotelopodobne twory. A tu nagle mamy niepowtarzalną szansę na podróż w czasie! To właśnie coś, co najbardziej uwielbiam na wyjazdach!

Ale póki co nie czas myśleć o noclegu - nasza nowa znajoma zabiera nas na wycieczkę po wsi.

Obrazek

Niesamowite jest, że tak niewielka miejscowość a może zawierać tyle atrakcji, ciekawostek i niesamowitych historii. A dla miłośników miejsc opuszczonych (a mamy takowych w ekipie niemało :) ) to już dosłownie raj!!! Miejscowość dawnymi czasy była dużo większa, więc co chwilę napotykamy na oddech przeszłości - jakieś pamiątki, pozostałości dawnych dni.

Był tu kiedyś np. bank. A zaraz obok knajpa.

Obrazek

Sprytne miejsce jej wybrali - coby pobierający pieniążki mieli pokusę. I jaka wygoda - w celu wydania kasy nie musisz daleko łazić. Do knajpy schody były znacznie szersze niż do banku, jako że klientom może być trudniej się na nich zmieścić ;)

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie Pudla)

A piwnice jak w starym zamczysku!

Obrazek

Mały budynek zaraz obok zawiera stylistykę pomieszczeń zdecydowanie nie banku i nie knajpy ;)

Obrazek

Obrazek

Zwiedzamy też kilka opuszczonych domów. Każdy z nich ma coś w sobie charakterystycznego i niepowtarzalnego.

Jest np. ceglana chałupa o wielkim dachu.

Obrazek

Obrazek

Wnętrza przywodzą na myśl chatkę w górach czy coś na kształt hotelu robotniczego.

Obrazek

Obrazek

Dzielny Piotrek wylazł również na strychy!

Obrazek

Obrazek

Jest tu też pomieszczenie z kolumnadą! Można by z niego zrobić salę balową! Nie chce się wierzyć, że przed wojną w takich warunkach to bydełko mieszkało. Kilkakrotnie już takie stajnio - pałace zwiedzaliśmy na Dolnym Śląsku ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... mnada.html )

Obrazek

Kolejny dom jest tak zarośnięty wybujałą roślinnością, że nie wiedząc o jego istnieniu łatwo by go przeoczyć, nawet przechodząc zaraz obok.

Obrazek

Obrazek

Ciemne i wilgotne wnętrza przenoszą nas w inne czasy - kredensów, kaflowych pieców i ściennych monideł. Odnosi się dziwne wrażenie, że ktoś tu pomieszkuje. Albo mieszkaniec wyjechał na kilka dni? Zapach, który zazwyczaj towarzyszy zamieszkanym gospodarstwom jest tutaj nadpodziw obecny. Tylko patrzę jak ktoś wychylnie zza węgła z pytaniem: - "a wy do kogo?" - "a kto was tu wpuścił??".

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ze ścian przyglądają się nam święte obrazy i zdjecia dawnych mieszkańców w różnych stylach i odsłonach.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W bardzo różnych... Jedno ze zdjęć jest oględnie mówiąc... nietypowe... Pochodzi chyba z prześwietlenia. Obraz tej czachy prześladuje mnie jeszcze jakiś czas. Mam wrażenie, że ją widzę w obłażącym tynku, w korze drzew czy plamach na asfalcie.

Obrazek

A gdzieś dalej - ciekawa krata! Urząd Pocztowo-Telekomunikacyjny??

Obrazek

Obrazek

A to jest ponoć najstarszy budynek w Skandawie.

Obrazek

Obrazek

Najbardziej jednak zapadł mi w pamięć niewielki, opuszczony domek. Taki wydawałoby się - bardzo niepozorny. Jakoś tak wychodzi, że akurat do tego domu wchodzę sama.

Obrazek

W środku chyba były dwa niezależne mieszkania. Przez charakterystycznie skrzypiące drzwi wchodzę do kilku pomieszczeń, umieszczonych jedno za drugim. Kolejne z miejsc, gdzie się zatrzymał czas.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jeszcze niecały rok temu poczta przysyłała tu korespondencję.

Obrazek

Domek. W sumie bardzo podobny do tego, w którym się teraz znajdujemy.

Obrazek

We wszystkich pomieszczeniach możemy znaleźć sporo świętych obrazów, figurek.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest też buteleczka typowa dla kramów przy sanktuariach - Maryjka z korkiem w głowie.

Obrazek

Lodówka Mińsk. Ciekawe czy jeszcze działa? One zwykle były niezniszczalne, tylko zbyt często spacerowały po pokoju z buczeniem ;)

Obrazek

Najbardziej jednak w opuszczonych miejscach lubię znajdować zdjęcia dawnych mieszkańców.

Obrazek

Są też medale.

Obrazek

I książki.

Obrazek

Obrazek

Zaglądam też na strych.

Obrazek

Obrazek

Nie wiem czy tylko ja tak mam, ale w opuszczonych domach boję się zaglądać do luster. Zawsze mi się wydaje, że zobaczę coś, czego zobaczyć bym nie chciała... Np. stojące za moimi plecami. Jakoś chyba wole nie wiedzieć i żyć w nieświadomości, że coś było tam wtedy za mną.

Obrazek

Mokra ziemia lecąca z dziurawego dachu oblepiła cała toaletkę. A tak w ogóle - to skąd ziemia na dachu?

Obrazek

Gdy robię kolejne zdjęcie słyszę "Iiiiiii" - charakterystyczny, dobrze mi znany skrzyp otwierających się drzwi wejściowych! Ktoś wszedł do pierwszego pomieszczenia... Słyszę kroki. Wyraźne kroki. I jakby sapanie? Wpadam w panikę. Naprawdę już mam plan schować się do tej szafy!!

Obrazek

Słyszę drugi skrzyp... "iiiiiiigrhhh". To już te drzwi do tego pomieszczenia. Drzwi się powoli otwierają. Nie zdążę do szafy!!! Czuję już te kropelki potu pojawiające się na czole i spływające w stronę nosa... Drzwi się otwierają, ale nie ma w nich nikogo. To dobrze czy właśnie źle?? Odruchowo odskakuję do tyłu. A w drzwach okazuje się być kot. Czarny, puszysty kot. Kot na mój widok spanikował bardziej niż ja na widok kota. Rozlega się dosnośne MIAAUUUUU KHHHH! i kot daje w długą w stronę wyjścia. Ja też. Zwiedzanie uznaję za zakończone ;)

Niedaleko kościoła stał niegdyś szachulcowy budynek. Taki ogromny! Niestety został rozebrany. Tylko fotki ze szkolnej gazetki przypominają o istnieniu takiego budynku. Jaką wspaniałą rzeczą są zdjęcia, choć odrobinę umożliwiają zatrzymanie pędzącego czasu.

Obrazek

Obrazek

Zostały tam tylko suche drzewa, które wiszą nad przystankiem PKS i niezbyt się to podoba miejscowym - tylko patrzeć jak gałęzie spadną komuś na głowę.

Obrazek

Ponoć nie można ich ruszyć bo to teren prywatny. Jak to działa? Tysiące zdrowych, pięknych drzew się wycina bo np. jakiś dewiant ma korbę, że za drzewem może siedzieć zboczeniec. I bęc! wystarczy. A tu suchych gałęzi wiszących nad publiczną drogą uciąć nie można?

A wracając jeszcze do znalezionego telefonu. Poszukiwanie właściciela zostaje uwieńczone sukcesem. Udało się zadzwonić do jego znajomych. Okazuje się, że telefon zgubił facet, który hoduje duże stado krów. Jak można się domyśleć, bardzo sie cieszy, gdy przynosimy mu zgubę. Mamy okazję obejrzeć cały inwentarz wraz z cielętami, które się niedawno urodziły.

Obrazek

Zaglądamy też do starej, nieużywanej już mleczarni.

Obrazek

Na kilku pobliskich budynkach można się dopatrzyć przedwojennych napisów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Hitem gospodarstwa okazuje się traktor Belarus! I nawet mam okazję się nim przejechać! Piotrek prowadzi i całkiem mu to dobrze idzie - żadna krowa (ani stodoła) nie zostaje rozjechana ;) A tak w ogóle to ja pierwszy raz w życiu jadę w traktorze w środku!

Obrazek

Ktoś z naszej ekipy nawet krótki filmik nakręcił z tego, jakże ciekawego wydarzenia! :) LINK do filmu: https://photos.google.com/share/AF1QipP ... 9vMk96OTZ3

Banan na pysku od ucha do ucha, bo co może być lepszego niż zachód słońca oglądany ze starego traktora! Ciepły wieczór niezwykle udanego dnia i świadomość, że to jeszcze nie koniec atrakcji! (zdjęcie z aparatu Piotrka)

Obrazek

Przez malownicze aleje, mijając klimatyczne pojazdy, suniemy w stronę starego cmentarza, położonego już dobry kawałek za wsią.

Obrazek

Obrazek

Teren cmentarza zarastają bluszcze i paprocie. Splątana roslinność pożerająca stare nagrobki, zwłaszcza w połączeniu z zapadającym zmrokiem i kalejdoskopem wrażeń z całego dnia w naszych głowach - daje przedziwny efekt. Co chwilę mi się wydaje, że widzę kątem oka rzeczy, których napewno tu nie ma. Może po prostu jest zmęczona?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nagrobki. Prawie niewidoczne. Niemal już całkowicie zlane z otaczającą przyrodą.

Obrazek

Obrazek

Jest też sektor grobów zdecydowanie nowszych, już powojennych. Rzadko się chyba takie spotyka na leśnych, zapomnianych cmentarzach...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Takim panom możemy zajrzeć w oczy dzisiejszego wieczora...

Obrazek

Obrazek

Wracając z cmentarza jakoś rozmowa zeszła na bimbrownictwo. Pytamy jak to jest z tym tematem na Mazurach. Kasia opowiada, że na Podlasiu (skąd pochodzi) to płynie szeroką rzeką. I tak od słowa do słowa - Kasia wyciąga butelkę, która dotychczas jechała w sakwie Krwawego. I ledwo ktoś spróbował, dosłownie pierwszego kielonka - od razu rozlega się pip pip i załącza się rosyjski zasięg! Ale jaja! Przypadek?? No niby granica jest stąd zaledwie kilka kilometrów, no ale taka zbieżność w czasie? Wcześniej nikt nie dostawał powiadomień o zmianie operatora! Bimber narzędziem teleportacji?? ;) A może my jednak zawędrowaliśmy dalej niż było w planie? I prawdziwe przygody dopiero się zaczną?? ;)

Obrazek

Gdy wracamy do wsi na niebie zawisł już księżyc, a znad łąk podnoszą się mgły...

Obrazek

Dowiaduję się też ciekawej historii, że w okresie powojennym w tym rejonie przesuwały się granice! I to tak konkretnie, nie jak w Dubnicy, że chłop przeniósł słupek 50 metrów, bo mu pole za wąskie wyszło ;) Na samym początku w 1945 roku obecnie znajdujące się w obwodzie kaliningradzkim miasteczko Żeleznodarożnyj przypadło Polsce. Występowało ono wtedy pod nazwą Gierdawy i było siedzibą powiatu. Stan taki trwał kilka miesięcy, po czym władze ZSRR stwierdziły, że jednak zabieraja miasteczko do siebie. Przez pewien więc czas było zamieszanie w regionie i istniał powiat gierdawski bez Gierdaw, a starostwo powiatowe umieszczone tu, w Skandawie. Potem Skandawę włączono do powiatu kętrzyńskiego (obecnie chyba też tak jest, miejscowe auta na NKE jeżdżą) a powiat gierdawski przestał istnieć.

Temat mnie bardzo zainteresował i po powrocie do domu sobie o tym poczytałam, że granice zostały przesunięte o kilkanaście kilometrów i np. obecne Kryłowo też początkowo przyznano Polsce - występowało czasowo pod nazwą Nordenbork. Mamonowo (Święta Siekierka) czy Prawdińsk (Frydland), po których włóczylismy się 7 lat temu - również! Jak to w podróży zawsze można się dowiedzieć czegoś nowego! Myślałam, że powojenne "korekty granic" dotyczyły tylko Bieszczad i Sokalszczyzny. Acz w sumie tam była jakaś wymiana a tu wychodzi, że zajumali miasteczka, walneli granicę od linijki i tyle... Ciekawe też, że polskie nazwy miasteczek były odrobinę zmienionymi dawnym niemieckimi (lub przetłumaczonymi) - typu Nordenburg=Nordenbork, Heiligenbeil=Święta Siekierka, a Rosjanie to w ogóle sobie nazwy wzięli z sufitu!

Duża ilość wrażeń, opowieści, odwiedzonych miejsc w krótkim czasie, połączona ze sporym zmęczeniem, zawsze powoduje (przynajmniej u mnie) taki rodzaj zagmatwania wspomnień, że potem juz nie wiem co było najpierw, co było potem i czy w ogóle mi się to wszystko nie śniło. W pewnym sensie uwielbiam ten stan, bo świadczy o tym, że dzień nie został zmarnowany :) Różne opowieści z życia wsi i okolic, które podczas wędrówki opowiadała nam pani sołtys czy inni mieszkańcy Skandawy, ułożyły się w niesamowity kalejdoskop obrazów, niedokończonych migawek, jakby strzępków kartek wyrwanych z zeszytu i rozrzuconych przez wiatr. Niektóre z nich mam wrażenie, że widziałam na własne oczy - inne mają konwencję snu czy filmu oglądanego 20 lat temu. I to wszystko wrzucone do jednego wora i solidnie wymieszane. Zatem tak:

W Skandawie kiedyś był pałac. Taki rejon, że w co drugiej wsi stał pałac. Pod koniec wojny Ruscy ów pałac spalili - też typowe, takie były czasy. Jak nawet zostały jakieś cegły czy inne materiały to pojechały do Warszawy na wielką odbudowę. Na miejscu dawnego pałacu stoi teraz szkoła - ta w ktorej będziemy spać! :) Zniknęła tylka część naziemna pałacu - zostały ponoć piwnice i jakieś podejrzane tunele. Po wojnie w okolicach szkoły był korytarz, ktoś nawet nim łaził i coś ciekawego widział, ale potem go zasypali. Tzn. korytarz, nie tego co łaził ;) Do teraz są dwie dziwne wentylacje do czegoś pod ziemią, jedna w parku, druga przy kościele. Po pałacu został zdziczały park - ten za szkołą. I tam ponoć straszy. W jesienne wieczory idąc tamtędy po zmroku naoczni świadkowie mieli wrażenie jakby ktoś szedł obok. I powtarzalne wrażenie czyjejś obecności. A jak się szło z psem to pies wył.

Nie tylko tunele siedzą pod ziemią w takich przygranicznych terenach, co to przechodziły z rąk do rąk. Jeden koleś po wojnie zebrał broń, wykopał dziurę i tam wszystko wrzucił. W sensie - lepiej schować, ale może kiedyś się przyda, jakby znów była wojna. Na tym miejscu zasadził jabłonkę. Nikomu nic nie powiedział. Jak umarł to jego syn ściął jabłonkę, jak to zazwyczaj bywa - młodych boli każde drzewko, a owocowe to w szczególności. W czasie karczowania - niespodzianka! Wyskoczyły karabiny z ziemi! A przy najstarszym domu odchodzący stąd Niemcy zakopali w ziemi pakunek pełny starej porcelany. Niczego nieświadomy mieszkaniec coś sadził, kopał i przebił szpadlem zbutwiałą skrzynię. Niestety wszystko w skrzyni się rozbiło. Została w całości tylko jedna filiżanka. Można się załamać! Takie znalezisko i w tak głupi sposób zniszczone :(

Nie wiadomo więc gdzie szukać skarbów - one mogą być wszędzie. Poszukiwaczy zwykle jednak ciągneło na cmentarz. Wiele grobów było rozkopywanych bo krążyły legendy, że Niemiec to miał dużo złota i je ze sobą do trumny zabierał. Ginęły tez metalowe krzyże, które oddawali na złom.

Mieszkał też kiedyś w wiosce zabawny facet. W wiadomym miejscu miał tatuaż: "tylko dla pań". W ogóle był bardzo za babami, a pomysłów to mu nie brakowało. Przychodził nieraz do punktu medycznego (takowy też niegdyś był w Skandawie), przebierał się w fartuch i udawał ginekologa - próbował badac kobity z innej wsi, które go nie znały. A jak był pijany to klękał i wołał: "O Allachu! Spuść flaszkę z dachu!" Miał też smykałkę do interesów - kilka razy sprzedawał różnym osobom park i brał zaliczki. Realizował się też w ogrodnictwie - miał najlepszą cebulę w okolicy, bo hodował ją na ludzkim szambie, które dostawał od sąsiadki. Człowiek orkiestra! W więzieniu też ponoć siedział - tam sobie wspomniany tatuaż wydziergał.

Ile jeszcze było tych opowieści tamtego wieczora? Ile zaginęło gdzieś w odmętach niepamięci?
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "



na wiecznych wagarach od zycia...

buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Re: Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 17-10-2024 21:15

Wieczorem siedzimy jeszcze chwilę na sali gimnastycznej. Mamy stolik i typowo szkolne krzesełka. Za półeczkę służy nam stół ping-pongowy. Niektórzy nawet mają kanapę do spania.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Część ekipy śpi w klasie. Wybór mamy szeroki! Znaleźliśmy na zapleczu dwa materace, a Krwawy zawinął się w pozyskany gdzieś dywan! Kto by pomyślał, że będą dziś takie luksusy! :D

Obrazek

Tak, tak... To był piękny nocleg! :)

Obrazek

Rano przewija się jedyny opad na tym wyjeździe. Padało góra 15 minut i spokojnie przeczekaliśmy ten czas w szkole jedząc nieśpiesznie śniadanko. Kurtki pozostały więc suche. Potem zwiedzania wsi ciąg dalszy. Wraz z panią sołtys idziemy w odwiedziny do sąsiada, ktory był sołtysem wcześniej. Obecnie jest zapalonym ogrodnikiem i złotą rączką. Już na wstępie wita nas sprytnie zabezpieczona rynna!

Obrazek

Facet ma niesamowity ogród, który można zwiedzać długimi godzinami. Każdy jego skrawek zajmują altanki, stawki, jakieś ciekawe maszyny, drzewka owocowe albo konstrukcje.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Piotrka)

Mnie najbardziej urzekły samodzielnie zrobione z baniaków grille i piecyki!

Obrazek

Obrazek

Przechodzimy kurs szczepienia drzewek owocowych rozlicznymi metodami. Zwłaszcza interesuje to Kasię (która też uwielbia pielęgnować swój ogród) i Szymona, który od jakiegoś czasu jest szczęśliwym posiadaczem działeczki ROD.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie Piotrka)

Ja skupiam się na możliwości podjadania pysznych owoców, będących krzyżówkami tych powszechnie znanych i smak ma toto nieziemski!

Obrazek

Mamy okazję też pojeździć maszyną zrobioną z glebogryzarki (ja i Piotrek zwiedzamy okolicę na jej pace)

Obrazek

Obrazek

a Szymon to nawet uczył się prowadzić :)

Obrazek

Poznajemy też obsługę "maszyny wibracyjnej" do produkcji kostki brukowej, która jest zrobiona z opon i silniczka z pralki.

Obrazek

Jakoś zawsze niezmiernie podziwiam i zachwycam się ludźmi, którzy potrafią dawać rzeczom drugie życie, zrobić coś z niczego i żyć w dużej niezależności od ciągłego kupowania nowinek.

Ostatnim miejscem ze Skandawy, którego jeszcze nie obejrzeliśmy, są okolice stacji PKP, wiec na koniec tam kierujemy swoje kroki. Tory biegną w stronę rosyjskiego miasteczka Żeleznodarożnyj. Osobówki tu już od dawna nie jeżdżą, ale ruch towarowy jest zachowany.

Obrazek

Obecnie budynek stacyjki pełni rolę siedziby pograniczników, więc oczywiscie znów na nich wpadamy.

Obrazek

Obrazek

Zaraz obok natrafiamy na jeszcze jeden opuszczony domek.

Obrazek

Czy to numer domu? 45,2??

Obrazek

Ciekawe odrzwia! Takie promieniste!

Obrazek

Obrazek

Nie wiem czy to ten, ale przypomniała się nam tu historia opowiadana przez panią sołtys. Że na jakiś dom należący dawniej do kolei byli kupcy, chcieli go wyremontować i w nim zamieszkać. Ale PKP nie chciało sprzedać. No i domek się rozsypał...

Przykolejowymi terenami, przez jakieś dawne place przeładunkowe, ruszamy w dal.

Obrazek



cdn
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "



na wiecznych wagarach od zycia...

buba1
bardzo stary wyga
Posty: 4829
Rejestracja: 18-11-2008 10:01

Re: Mazury bez deszczu - gdzieś na obrzeżach ogrodów Hitlera (2024)

Postautor: buba1 » 19-10-2024 20:56

Obładowana karawana ciągnie w stronę Modgarbów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Przy drodze stoi ciekawy kamień z wyrytym krzyżem. Jakby jakiś stary drogowskaz? Nie wiem czemu, ale trochę mi przypomniał kamienne słupy granicy św. Jana. ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... -2013.html ) Dla dopełnienia dziwnego uroku ktoś jeszcze na szczycie kamulca postawił porcelanowy dzbanuszek.

Obrazek

Modgarby obfitują w stare domy i przyjemne pyliste drogi. Miłośnik kocich łbów również nie będzie tutaj zawiedziony!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sielska, nieśpieszna atmosfera okolicy powoduje, że rozsiadamy się na PKSie. Degustujemy pyszny bimber o aromacie dębu, rozważając co zrobić z tak pięknie rozpoczętym dzionkiem.

Obrazek

A obok stoi tyle tych kolorowych kubłów na śmieci, że prawie świata zza nich nie widać...

Obrazek

Kaśka jak to Kaśka - zaraz łapie stopa. Jak jej to łatwo przychodzi! Stop wiezie nas do Drogoszy (Drogoszów?), gdzie rzucamy się na sklep i w pobliskiej wiacie dużo jemy. I odpoczywamy ;)

Obrazek

Po samej miejscowości też warto się trochę pokręcić, bo mają tu dużo różnistych zabytków. Pierwsze wpadamy na kościół. Też taki typowy dla mazurskich okolic - ceglany i zamkowy. Ponuro wygląda na tle solidnie chmurzącego się nieba.

Obrazek

Obrazek

Wieża na zbliżeniu przedstawia się interesująco! Fajnie by ją móc obejrzeć też od środka!

Obrazek

Miejscowość jest najbardziej znana z posiadania na stanie pałacu, który jest ogromny! Gdy tylko przekraczamy skrzypiącą furtkę uderza nas aromat starych murów i bujnej roślinności. Otacza nas zarosły mchem asfalt, bluszcze, stare herby, kolumnady, zdobienia z dawnych lat i wpełzające w każdą szczelinę malutkie kwiatki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Coś pominęłam? Jeszcze wesoła ekipa węsząca po wszystkich zaułkach, która teraz niespodziewanie przysiadła na schodkach.

Obrazek

Zabudowania przypałacowe.

Obrazek

Nad pobliskim jeziorkiem jest ruina kościoła, kaplicy czy tam innego mauzoleum. Też imponujących rozmiarów. Ciekawa jest ta pryzma kamieni leżących obok. Czy to fragment zawalonych ścian? Czy może wyorane z pola?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nie brakuje też w okolicy "pomników" okresu powojennego.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I znów łapiemy stopa. (zdjęcie zrobione przez Pudla)

Obrazek

Kolejna miejscowość na trasie to Korsze. One zapadły mi w pamięć jako miejscowość "utopiona" w klimatach przykolejowych.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Oglądam sobie dwie wieże ciśnień położone przy dworcu. Niestety nie udaje się wejść do środka. Jedna wieża jest całkiem zwyczajna.

Obrazek

Druga ma niesamowity zbiornik metalowy na górze - taka bania na wierzchu! Jedna z ciekawszych wież jakie widziałam.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wieczorne Korsze mają dość senną atmosferę. Rozsiadamy się na ławeczkach w mini parku i postanawiamy coś zjeść. Wybór pada na pobliskiego kebaba, na którego bardzo długo czekamy. Ale cierpliwość popłaca - kebab był wyjątkowo smakowity. W barze dwie panie obszernych rozmiarów próbują poderwać pracujacego tam śniadego obcokrajowca. Robią to w sposób dość hmmm... bezceremonialny. Nie wiem z jakim skutkiem, bo potem juz sobie poszliśmy.

Korsze wieżami stoją. Zdecydowanie! Już o zmierzchu zmierzamy na nocleg w tereny przykolejowe koło trzeciej wieży. (zdjęcie zrobione przez Pudla)

Obrazek

Śpimy w wysokich trawach, w których jesteśmy dobrze ukryci. Chyba nikt nas tu nie wypatrzy, mimo że teoretycznie jesteśmy bardzo blisko miejscowości, więc jutro będziemy mieć rzut beretem na stację. Miejsce okazuje się spokojne, jedynie czasem obok przemknie pociąg.

I wreszcie jest ognisko! Bo na trzech poprzednich noclegach nie było - jakoś się nie składało.

Obrazek

Obrazek

Rano możemy w pełnej krasie obejrzeć łąkę, na której wypadło nam spać. Namiociki:

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I hamaki:

Obrazek

Za namiotami na nasypach i hałdach żwiru zaczynają jeździć ciężarówki. Ale nie jest to problem, bo i tak byśmy nie pospali - musimy się zbierać na pociąg powrotny.

Obrazek

Ja w ogóle specjalnie wstaję wcześniej, coby się jeszcze wybrać na mały spacer. Obrzeża Korszy w upalny poranek:

Obrazek

Obrazek

Główny cel owej mini wycieczki to trzecia wieża. Okazuje się być bardzo wysoka.

Obrazek

Obrazek

Budynek zamieszkują setki gołębi!

Obrazek

Wieża ta ma zdecydowaną przewagę nad dwoma poprzednimi - jest otwarta! Da radę wejść na górę!! Wnętrza są chłodne i aż całe trzęsą się od gruchania, które potęguje i powtarza echo na wszystkich poziomach!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Cień wieży.

Obrazek

Fajny tu jest punkt widokowy! Widać ładnie np. tą wieżę z metalowym baniakiem. Super by było jakby można tak przefrunąć na ten balkonik! Skądinąd też bardzo przyjemne te latarnie po lewej.

Obrazek

Jakieś opuszczone zabudowania przykolejowe, do których już dzisiaj nie zdążę pójść. A za dwa lata (jak tu wrócimy) już pewnie ich nie będzie. Pewnie skończą jak te na pierwszym planie...

Obrazek

Ostatnim miejscem jakie odwiedzamy w Korszach jest dworzec PKP. Tu rozsiadamy się na śniadanko...

Obrazek

I w drogę powrotną... Wszystko co dobre kiedyś się kończy, więc nasza majówka również. Upychamy się do pociągu (zdjęcie Piotrka)

Obrazek

Ja, Pudel, Szymon i Iwona jedziemy razem do Olsztyna. Wiezie nas fajny, stary skład. Jest normalny kibel, który ani się nie zatyka, ani nie bryzga na wszystkie strony przy hamowaniu. Jest wagon bydlęcy, gdzie można się wygodnie rozsiąść z plecakami.

Obrazek

W Olsztynie mamy trochę czasu na przesiadkę. Idziemy więc z Pudlem się przejść. Po drodze fajne mozaiki.

Obrazek

Obrazek

Mam okazję też jeszcze zobaczyć pomnik, który szlag wie czy niedługo nie rozbiorą. Namnożyło się ostatnio tych wszystkich ogarniętych obsesją bojowników o zacieranie historii, więc żadnemu kawałkowi betonu nie odpuszczą. Pomnik zwany jest szubienicami - kształt ma faktycznie taki jak trzeba ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czołgi czy tam inne łodzie podwodne ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Są też krowy i barany! :)

Obrazek

No i z mojej strony tyle... Jeszcze długi powrót pociagiem w nasze południowo - zachodnie strony. Szczęśliwie udało się siedzieć mimo braku miejscówki.

Kasia sunie stopem do swojej krainy samogonu.

Krwawy i Piotrek wracają rowerami do Kętrzyna, gdzie zostało ich auto. Po drodze mają jeszcze trochę przygód, np. odpadający bagażnik rowerowy, który trzeba zamocować na łopacie. Super patent, co nie? :)

Obrazek

Mijają po drodze kolejne, zamkokształtne kościoły...

Obrazek

Obrazek

I piękne stare cmentarze, utrzymane w stylu "raj złomiarza" ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mieli też okazję iść do cyrku, ale się spieszyli i chyba nie skorzystali? A wreszcie taki normalny cyrk ze zwierzętami - wprawdzie niestety nie z tygrysem co zjada tresera i niedźwiedziem co biega po trybunach, ale zawsze coś ;)

Obrazek

I coś, czego zazdroszcze im najbardziej - mieli okazję odwiedzić "Bar nad Rozlewiskiem". Przybytek o wyjątkowym klimacie i z przesympatycznym gospodarzem. Niestety niebawem kończący swoją działalność. Szkoda, że nie udało mi się w nim być osobiście, no ale co zrobić - nie da się być wszędzie. A na tym wyjeździe to na przygody, klimatyczne miejsca i wspaniałych, gościnnych miejscowych - narzekać nie możemy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Powyższe 12 zdjęć jest autorstwa Piotrka. No bo mnie tam nie było, więc mojego aparatu również ;)


Była to póki co pierwsza majówka, gdzie nie ubrałam kurtki przeciwdeszczowej i nie zmarzłam w nocy. Mam nadzieję, że kolejne też takie będą, bo do dobrego człowiek szybko przywyka :)

KONIEC
"ujrzalam kiedys o swicie dwie drogi, wybralam ta mniej uczeszczana - cala reszta jest wynikiem tego, ze ja wybralam.. "



na wiecznych wagarach od zycia...


Wróć do „Relacje z wypraw”