Start imprezy ma miejsce w Asuanie. Po okolicy można popływać lokalnymi łódeczkami wzdłuż i wszerz Nilu. Łodzie są tu charakterystyczne, to tzw feluki.
A sam spływ odbywa się czymś takim, trochę klimaty...wiktoriańskie.
W środku 3 posiłki dziennie, na górnym pokładzie basen i barek...allinclusive. 
Ale nie o tym miało być. Pierwsza wielka atrakcja to Abu Simbel. Miasteczko położone jest 270km na południe od Asuanu i tylko 40km od granicy z Sudanem. Do Abu Simbel przyjeżdża się aby zobaczyć dwie świątynie wykute w skale na życzenie Ramzesa II. Prace trwały około 20lat. Pierwsze ze świątyń, tzw Wielka Świątynia, poświęcona bogowi Amonowi. Witają nas cztery wielkie posągi Ramzesa II [wysokie na 21metrów].
Cały pylon ma ok 32 metrów wysokości.
Wykuto również postaci jego najbliższej rodziny – żony Nefretari, matki i licznego potomstwa [a miał ich równo 170…]
Monumentalna budowla miała być wyrazem nieograniczonej władzy królewskiej, o czym miały świadczyć masywne stopy faraona miażdżące przedstawienia dziewięciu łuków, które symbolizowały wrogów Egiptu.
Wchodzimy!
Tak wygląda pierwsza sala.
Ramzes II chwali się tu swoim zwycięstwem w bitwie pod Kadesz, którą stoczył z Hetytami. Artyści przedstawili ponad 1100 osób – żołnierzy piechoty czy wojowników na rydwanach.
A tak wygląda druga sala.
Świątynię dla świata nowożytnego odkrył w XIX J.L. Burckhardt, który podróżował przez te tereny w przebraniu arabskiego kupca, gdy odkrył to miejsca w zasadzie cała świątynia była zasypana przez piachy Pustyni Nubijskiej.
Ostatnia sala, to miejsce najświętsze – sanktuarium. Tu ulokowano wizerunki bogów: Ptaha, Amona i Re. Pomiędzy nimi siedzi Ramzes II [drugi od prawej]. Całość został skonstruowana tak aby promienie wschodzącego słońca dwa razy w roku [luty, październik] oświetlały twarz faraona…
Niesamowite miejsce!
Ruszamy dalej, ale niezbyt daleko…
Około 100m na wschód od świątyni Ramzesa II mieści się tzw Mała Świątynia, poświęcona małżonce faraona – Nefretari, a także bogini Hathor.
Styl jest podobny, fasada ma imitować wielki pylon. Wykuto tu sześć postaci mierzących ok 10 metrów wysokości. Dwie z nich to królowa, pozostałe prezentują króla.
I wnętrze świątyni…
Nad głową królowej wykuto sistrum – grzechotki używanej w kulcie bogini Hathor.
Ostatnia salka – sanktuarium.
Wracamy przez Pustynię Nubijską.
Droga nie jest przypadkowa, gdyż stajemy w miejscu, gdzie przez cały rok można obserwować zjawisko fatamorgany.
Po drodze natykamy się na pogrzeb muzułmański [tylko mężczyźni]
A wracając do Asunu zajeżdżamy jeszcze na Wielką Tamę Asuańską. Kapitał na budowę uzyskano od Związku Radzieckiego. Budowa trwała 10lat i została zakończona w 1971r.
Tama ma długość 3,5km, maksymalną wysokość 111metrów i prawie 1km szerokości. Budowa tamy raz na zawsze uniezależniła egipskie rolnictwo od kapryśnych wylewów Nilu.
Tama spowodowała spiętrzenie Nilu na ogromnym obszarze, co doprowadziło do powstania Jeziora Nasera, największego sztucznego zbiornika wodnego na świecie.
Całkiem niedaleko od tamy znajduje się Wyspa File, można tam dopłynąć lokalną łódeczką.
Znajduje się tu kompleks świątynny budowany od czasów XXX Dynastii, aż do Okresu Rzymskiego. Czczono tu przede wszystkim Izydę.
Świątynia działała aż do VIw i to tu odprawiano ostatnie rytuały związane z cywilizacją starożytnego Egiptu.
Ryty na pylonie wejściowym robią kapitalne wrażenie!
Wiele obiektów starożytnego Egiptu było niszczone, a wizerunki bogów zamazywane przez starożytnych chrześcijan egipskich, czyli Koptów. Wszędzie tak, gdzie dokonywali tych radykalnych zmian, zostawiali swój symbol…
Sama wycieczka statkiem też jest kapitalna, daje duże możliwości obserwacji życia na Nilu.
Kolejnym kompleksem świątynnym, wartym odwiedzin jest ten w Com Ombo. Budowę rozpoczęto w czasach ptolomejskich, za Ptolomeusza VI, a ukończono w czasach rzymskich.
Ankh – krzyż egipski, oznaczający życie. Był znakiem-amuletem ochraniającym zarówno w życiu doczesnym, jak i życiu pozagrobowym. Był też symbolem zjednania z bogami w zaświatach, dając tym samym wieczne i szczęśliwe życie. Posiadaczami „życia wiecznego” były bóstwa, które obdarzały nim śmiertelnych. Faraon przedstawiany razem z bóstwami trzymał w dłoni ten znak, co miało podkreślać jego boską naturę.
Wyjątkowość tego obiektu polega na tym, że wzniesiono ją nie dla jednego boga, a dla dwóch: Haroerisa i Sobka. Świątynia posiada dwa główne wejścia i podwójne sanktuarium w środku.
Kolejnym ważnym punktem na trasie jest Edfu. Znajduje się tu najlepiej zachowana świątynia w Egipcie. Aby tam dotrzeć musimy skorzystać z miejscowego środka transportu...dorożki.
Przy okazji jest chwila aby podejrzeć trochę miejscowych…
Świątynia powstała w Okresie Ptolomejskim, a dokładnie w latach 237-57pne. Obiekt poświęcony jest bogowi Horusowi, przedstawianemu jako człowiek z głową sokoła.
Sala hipostylowa
Kapitalne miejsce, zwłaszcza monumentalne, ogromne pylony wejściowe robią wrażenie. Po zwiedzaniu wracamy na parking dorożek…
W drodze powrotnej na statek było kilka minut aby przyjrzeć się życiu ulicy…
Ciekawą sprawą jest handel, który odbywa się wprost na Nilu. Małe łódeczki podpływają do wycieczkowca, a właściciele intensywnie namawiają na zakupy. Jak komuś coś się spodoba, to rzecz zostaje rzucona na pokład w woreczku, a w dół ląduje ustalona kwota… Poniżej kilka fotek z tych akcji…
A jak nie ma handlarzy czy zwiedzania, to człowiek relaksuje się z mojito na górnym pokładzie na patrzy na zachodzące słońce…
Jak była taka możliwość, to w porozumieniu z naszym przewodnikiem Basheem’em, urywałem się grupie i łaziłem gdzieś po bocznych zaułkach.
Wieczorem przypływamy do Luksoru, gdzie oficjalnie kończy się rejs, ale cały następny dzień to jeszcze intensywne zwiedzanie.
Na początek Dolina Królów!
Dolina, to miejsce pochówku wielu faraonów, obecnie odszukano >60 grobowców. Pierwszym faraonem, którego tu pochowano był Totmes I [1504-1492pne]. Po raz pierwszy faraon nie spoczął w piramidzie. Powód był praktyczny, chciano uniknąć rozgrabienia grobowców.
Bilet wstępu pozwala na wejście do 3 grobowców, nam przewodnik wskazał konkretne trzy, do których życzy sobie abyśmy weszli. Trzy najlepiej zachowane, trzy naprawdę rozległe.
Poniżej trochę fotek z wnętrza grobowców…
Jakość farby zdumiewa…
A tak mniej więcej wyglądają obecnie grobowce przeznaczone do zwiedzania.
Po opuszczeniu Doliny Królów, udajemy się do doliny Dei el-Bahari. Tu znajduje się jedna z najpiękniejszych świątyń Egiptu – świątynia Hatszepsut.
Hatszepsut była jedną z niewielu kobiet u władzy w Egipcie. Przejęła tron po śmierci swojego męża – Totmesa II. Kazała zwracać się do siebie w rodzaju męskim, czasem doklejała sobie brodę. Syna Totmesa II, aczkolwiek z nieprawego łoża, zamknęła na wiele lat w lochu, aby móc do woli cieszyć się władzą. Ów osobnik, po wyjściu na wolność oraz po przejęciu władzy jako Totmes III wyburzył w furii nienawiści większość budowli pozostałych po Hatszepsut.
Całkiem niedaleko stoją tzw Kolosy Memnona, a w rzeczywistości są to dwa posągi o wysokości ok 18metrów przedstawiające faraona Amenhotepa III [1390-1352pne. Po obu stronach łydek władcy widać jego matkę oraz małżonkę – królową Teję.
Kolejną atrakcją okolicy Luksoru, tym razem na wschodnim brzegu Nilu jest słynny Karnak. Jest to największy kompleks świątynny wzniesiony przez człowieka. Obszar świątyni to ponad 100ha. Przez Egipcjan nazywany był Ipet-isut – najświętszy ze świętych. Było to największe sanktuarium Egiptu, prawie w całości poświęcone bogowi Amonowi. Za czasów Ramzesa II na usługach świątyni pozostawało ok 80tys osób.
Posąg Ramzesa II, w nogach szacowna małżonka – Nefretari.
Jedną z ikon tego kompleksu jest tzw Wielka Sala Hypostylowa, jest to największa sala kolumnowa na świecie, składająca się ze 134 papirusowych kolumn, każda po 15 metrów wysokości.
Salę ukończono za panowania Ramzesa II I jest to największe pomieszczenie starożytnego Egiptu.
W Karnaku znajduje się obecnie największy stojący obelisk, ufundowany przez Hatszepsut. Wykuto go w 7 miesięcy z jednego bloku granitu asuańskiego. Obelisk waży ok 323 tony i ma 30 metrów wysokości.
Budowę świętych przybytków rozpoczęto już w okresie Średniego Państwa [2055-1650pne] i rozbudowywano aż do Okresu Rzymskiego, jednak zachowana obecnie większość obiektów pochodzi z okresy największej świetności Teb – Nowego Państwa [1550-1069pne].
Na terenie Karnaku znajduje się największy obecnie zachowany skarabeusz – symbol szczęścia w starożytnym Egipcie.
Przed wejściem do głównego pylonu postawiono aleję baranów – jeden z sposobów przedstawiania boga Amona. Podobno w czasach świetności, po drugiej stronie kompleksu była aleja sfinksów ciągnąca się aż do brzegu Nilu, czyli ok 1,5km.
A to Basheem, nasz przewodnik. Przemiły i mądry gość, do tego Kopt.
Ostatnie spojrzenie na Nil, czas się wymeldować i opuścić pokład.
Kolejnym naszym akwenem było Morze Czerwone.
Nawet nie będę ukrywać, że potem byczyliśmy się jeszcze po resortach, ale powiem Wam szczerze wiele razy po różnych podróżach, utytłany w piachu i kurzu, przepocony marzyłem o jeszcze kilku dniach nicnierobienia, tak aby inni robili za mnie. To był mój drugi w życiu wyjazd z biurem i takie wybyczenie się też ma dużo plusów…
A co?!
I jeszcze!
Cóż, cieszę się też, że Młody dał radę. Jest fajny prognostyk, że jak świat się uspokoi, to będzie można z nim podróżować…
Choć momentami były też kryzysy…
Podsumowując, uważam, że warto było tam jechać. Warto było zobaczyć coś co do tej pory oglądało się tylko w TV na National Geographic…
Dziękuję za uwagę.
Taki rejs statkiem to chyba jedyna forma zwiedzania Egiptu, jaka by mnie interesowała. 