Cel był szczytny- zwiedzenie (wreszcie) Muzeum Gazownictwa oraz wycieczka po Paczkowie. Muzeum było wyjątkowo czynne w niedzielne południe (normalnie wtorek- sobota), a to zaś z okazji Dni Dziedzictwa Kulturowego.
Muzeum Gazownictwa jest bogato i przepięknie urządzone, no, ale jak się ma bogatego mecenata- Polską Spółkę Gazownictwa z grupy PGNiG, to nie mogło być inaczej
. Muzeum jest urządzone w starej gazowni węglowej z 1902 r., którą wygaszono w 1977 r i natychmiast przystąpiono do zabezpieczania obiektów i urządzeń na poczet przyszłego muzeum.
Budynek administracyjny.
Teren muzeum nie mógł być oświetlony niczym innym jak lampami gazowymi.
Gazometr (teleskopowy zbiornik gazu). Kiedyś służył do magazynowania nadwyżki gazu, teraz magazynuje bogatą kolekcję gazomierzy (liczników zużycia gazu).
Gazomierze żetonowe, czyli takie dawne pre-paid
Gazomierz kontrolny.
Gazomierze przemysłowe.
Nad kolekcją plansze z reprodukcją starej dokumentacji technicznej gazowni w Paczkowie, Wrocławiu (środkowa plansza na pierwszej fotce - wytwórnia amoniaku, produktu ubocznego przy wytwarzaniu gazu), Warszawie.
Budynek piecowni, po prawej przybudówka- dawny magazyn węgla, obecnie kolekcja domowych urządzeń gazowych.
Lodówka gazowa.
Gazowa wypalarka kawy, za nią plansze z budową lamp gazowych: do wagonów kolejowych i domowej.
Łazienka z gazowym podgrzewaczem wody i grzejnikiem.
Piecownia- najważniejszy obiekt. W niej znajdują się dwa piece retortowe do otrzymywania gazu. I tutaj wyjaśnienie. Obecnie powszechnie stosowany gaz, to gaz ziemny (metan CH4), o czym zapewne wszyscy wiemy, i o czym co jakiś czas boleśnie przypominają nasi bracia zza wschodniej granicy. Dawniej było inaczej- używano gaz węglowy (zwany też gazem koksowniczym, gazem miejskim), pochodzący z termicznego rozkładu węgla, zawierający tlenek węgla CO i pochodne: siarkowodór H2S, amoniak NH3, smoła i inne węglopochodne paskudztwa. ( było to dokładnie wyjaśniane na wycieczce SIK w Koksowni Viktoria). Produktem ostatecznym był koks. Ten proces odbywał się w piecach retortowych.
Piece retortowe.
Odbieralniki gazu.
Wózek ostatniej wyprodukowanej partii koksu, w wieży gaśniczej.
Z piecownią sąsiaduje Aparatownia- instalacja do oczyszczania gazu surowego (mokrego) uzyskanego w piecach z niepożądanych składników: naftalenu, smoły, amoniaku, siarkowodoru.
Ssawa - urządzenie do odciągania gazu mokrego z pieców
Płuczka naftalenowa (zwraca uwagę nitowane poszycie, kiedyś nie znano spawania metali).
Dół smołowy, w którym zbierano pozyskaną smołę, na nim eksponaty- w miarę współczesny kompresor gazu.
Odsiarczalniki.
Dodam , że w aparatowni, pomimo, że dawno zaprzestano produkcję, do dzisiejszego dnia skutecznie czuć smolisty zapach gazu. Teraz urządzenia są wyczyszczone i pięknie odmalowane, ale można sobie wyobrazić, w jakich warunkach dawniej pracowano- niesamowity smród smoły i siarkowodoru, silnie toksyczny tlenek węgla i amoniak, stałe zagrożenie wybuchem.
Gazomierze produkcyjne i manometr. Zwraca uwagę dawne wzornictwo przemysłowe.
W dawnym budynku warsztatowym urządzono replikę izby mieszkalnej z przyborami gazowymi i oświetleniem gazowym.
Silnik gazowy do napędzania maszyn w zakładach przemysłowych.
Wraz z zaprzestaniem produkcji gazu węglowego, Paczków przyłączono do krajowej sieci gazu ziemnego. Na terenie muzeum zabudowano współczesną stację redukcyjno- pomiarową, którą specjalnie dla celów poznawczych przeszkolono.
Na koniec objazd po zabytkowym Paczkowie.
Ratusz.
Obronny kościół św. Jana Ewangelisty w Paczkowie. Charakter obronny nadano świątyni w XVI w. w związku ze spodziewaną inwazją turecką – powstały wówczas mury tarczowe zakończone attykami ze strzelnicami, przebudowano dachy, okna umieszczone zostały wyżej niż dotychczas. (za http://www.101wycieczek.pl/atrakcje/kosciol_sw_jana_ewangelisty_w_paczkowie_4786 ).
Baszta.
Mury obronne.
Po czym zwinąłem się bocznymi drogami, wioskami do Myśliczyna koło Nysy na pociąg do domu. Cała trasa wyniosła 62 km.
Chodzi mi o lokówkę (chyba tak się to nazywa) gazową.
